Tomb Raider: Definitive Edition Review (2024)

Vorig jaar werd Lara Croft geïntroduceerd aan een nieuwe generatie gamers. De serie kreeg qua gameplay een flinke make over, Lara verloor haar buitenproportioneel grote borsten en kreeg daar een bijna oneindige voorraad aan verschillende kreuntjes voor terug. Maar, zoals ik vorig jaar al beschreef in de review, de game was fantastisch. Hoewel het nog vroeg in het jaar was, vermoedde ik dat Tomb Raider één van mijn favorieten van 2013 zou worden en daar sta ik zelfs na de vele najaarstoppers nog volledig achter.

Ontwikkelaar Crystal Dynamics komt nu met Tomb Raider: Definitive Edition. Dit is in feite dezelfde game (plus alle DLC), maar dan voor de PlayStation 4 en Xbox One. Heb je het origineel (uit)gespeeld, dan weet je nu genoeg en kan je stoppen met lezen. Deze Definitive Edition is - tenzij je echt een enorme fan bent van Lara - voor jou niet de moeite waard. Maar er zijn genoeg gamers die de game vorig jaar zijn misgelopen. En dan is het tegenovergestelde waar, want dan mag Tomb Raider: Definitive Edition niet ontbreken in je next-gen-collectie. Dus lees dan vooral verder.

In Tomb Raider gaan we terug in de tijd, naar de eerste expeditie van Lara. Na een heftige storm op zee komt zij - gescheiden van de rest van haar team - op een onbekend eiland terecht. Al snel blijkt het eiland bevolkt door een groep bandieten die op zoek zijn naar de schatten van een eeuwenoude Japanse beschaving. Voeg daar een bovennatuurlijk mysterie over een zonnegod aan toe en je hebt het recept voor een hele vette actiegame.

En dat is dan ook precies wat Tomb Raider is. Vanaf het eerste moment zit Lara in een achtbaan die pas tien uur later tot stilstand komt. In je tocht om van het eiland af te komen, maak je de meest bizarre dingen mee; van een vliegtuig dat zich vlak naast je in de grond boort tot een honderd meter hoge houten brug die volledig uit elkaar valt terwijl jij eroverheen rent.

Deze actie is zo scripted als het maar kan. Op sommige punten in Tomb Raider heb je even de vrijheid om op ontdekkingstocht te gaan, maar over het algemeen houdt de game de regie stevig in handen. Op de meest heftige momenten (zoals het instorten van de brug) beweegt Lara zelfs vrijwel vanzelf en hoef je er eigenlijk alleen via quick time events voor te zorgen dat zij de eindstreep haalt.

Wat de Definitive Edition hier aan toevoegt is... Bijzonder weinig. Het team zou alle grafische elementen helemaal opnieuw hebben gedaan, maar hier is niet heel veel van te merken. Het probleem is dat Tomb Raider vorig jaar al de laatste druppels kracht uit de Xbox 360 en PlayStation 3 wist te persen en dat ontwikkelaars nu nog even moeten zoeken hoe ze dat bij de nieuwe consoles moeten doen. Daardoor is het verschil zeker aanwezig als je de versies naast elkaar ligt, maar het is niet opvallend groot als je ze los van elkaar speelt. Het ziet er allemaal fantastisch uit, maar dat was vorig jaar ook al het geval.

Daarnaast beschikt de Definitive Edition over alle DLC die tot nu toe is verschenen. Helaas bestaat dit vooral uit nieuwe levels en personages voor de multiplayer, dieniet echt de moeite waard is. Wel krijg je toegang tot een nieuwe tombe, The Tomb of the Lost Adventurer. Het probleem is dat je deze al heel erg vroeg in de game tegenkomt, waardoor de 'laatste' 90% van de game inhoudelijk exact hetzelfde is.